Het centrum

Via via had Unicef mijn site bekeken en contact met mij opgenomen. Zij waren afgelopen week in Mozambique om onder andere een reportage voor schooltv-weekjournaal te maken over aids. Door de gevolgen van aids zijn er enorm veel weeskinderen en daarom wilden zij ook het weeshuis waar ik werk bezoeken om misschien te filmen. Helaas kon dat niet doorgaan, omdat de condities in het weeshuis echt onder de maat zijn. Het zou geen reëel beeld geven van de opvang voor weeskinderen in Mozambique.

Het weeshuis is ten eerste niet echt een weeshuis, maar een opvangcentrum. Er wonen behalve kinderen ook veel volwassenen en gehandicapten. De kinderen worden echter ontzettend verwaarloosd en zijn zwaar ondervoed. Ze zitten onder met wondjes, infecties en ziektes. De hygiëne is zeer slecht en medische verzorging ontbreekt. Het centrum biedt niet genoeg slaapruimte voor het aantal inwoners. Alle kinderen van nul tot ongeveer tien jaar slapen daarom op de grond. Activiteiten zijn al helemaal afwezig. Bij de oudere meisjes vind zeer waarschijnlijk prostitutie plaats. Er is gewoon geen begeleiding, voorlichting of verzorging.

Het schrijnende is dat er zoveel meer mogelijk is, want geld is het probleem niet. De pater is echter niet in staat om de boel beter te organiseren. Er zou een beter voedselprogramma kunnen komen. De vrouwen die daar werken moeten getraind worden. Zij zouden veel en veel meer kunnen en moeten doen. Momenteel is het zo dat de meesten voor het grootste deel van de dag liggen te luieren of met elkaar zitten te kaarten. Maar ook deze vrouwen hebben weer hun eigen verhaal. Ze krijgen echt heel weinig betaald, zijn vaak ziek, hebben problemen of zieken in de familie etc. De pater is verouderd en overziet het allemaal niet meer. Hij neemt de verantwoordelijkheid van een heleboel kinderen op zich, maar kan die eigenlijk niet dragen. Er blijven maar meer mensen binnen komen, wat ten koste gaat van de anderen. De man heeft een goed hart, maar verwaarloosd de kinderen. Hij wil het wel, maar kan het gewoon niet en moet dat dan ook niet doen.

Ik, als jong westers meisje dat net kennis maakt met de Mozambikaanse samenleving, ben echter totaal niet in de positie om de mensen te zeggen hoe ze het wel zouden moeten doen. Bovendien zou ik het ook niet zo goed weten, omdat het echt heel gecompliceerd in elkaar zit. De cultuur is zo anders. Maar dat maakt het voor mij vaak wel heel frustrerend. Gelukkig wordt er nu wel echt gewerkt aan verbeteringen. De sociale dienst van Mozambique oefent momenteel veel druk uit en willen de boel flink gaan reorganiseren. De dreigen zelfs de hele tent te gaan sluiten en de kinderen op andere plekken onder te brengen.
Laatst heb ik een ander weeshuis bezocht wat door de Mozambikaanse overheid is georganiseerd. Dat zag er werkelijk zo veel beter uit. Alle kinderen hebben gewoon een eigen bedje, worden goed verzorgd en krijgen goed te eten. Dat is echt een wereld van verschil.

Wat ik voornamelijk doe en gedaan heb is gewoon aandacht geven aan de kinderen. Dat is namelijk waar het ze nog het meest aan ontbreekt. Gewoon optillen, vast houden, knuffelen, spelen en verzorgen. Ik hoopte dat de vrouwen dat op een gegeven moment een beetje zouden gaan kopiëren. De laatste tijd lijken ze dat ook steeds meer te doen. Eerst liepen kinderen bijvoorbeeld de hele dag in een poepluier. Ik vroeg dan: ‘is er misschien nog een luier, dan zal ik hem wel even wassen en verschonen.’ Dan deed ik dat en hielpen ze mee. Nu wassen en verschonen ze de kinderen veel vaker uit zichzelf. Vooral voor de kleintjes is aandacht en verzorging echt heel belangrijk, want als ze zo klein al compleet verwaarloosd worden, kan er ernstige hersenschade optreden.
De laatste tijd ben ik ook veel bezig geweest met de administratie. Alle inwoners hebben nu een eigen dossier met (medische) gegevens.

Ik heb Santinho (‘mijn kindje’) laatst opgezocht en hij ziet er echt zo goed uit. Hij was niet meer zo dun en zwak, zijn huid was veel beter en hij had mooie kleertjes aan. De mensen in het huis waar hij nu verblijft verzorgen hem heel goed en echt met liefde. Ik ben zo blij dat hij daar onderdak kon krijgen. Het wordt een gezond mooi jongetje.

Alexis is inmiddels vertrokken. Wij waren allebei zo blij dat we elkaar hadden, want daardoor hebben we heel veel gedaan, gezien en lol gehad. Mijn ouders en broertje zijn een paar dagen geleden hier aangekomen. De komende weken gaan we nog wat rondreizen. Ik heb wel echt zin om weer naar huis te gaan, want veertien weken is veel te lang om zonder je vriendje te zijn.