Bevalling op de boot

‘Wat een rot Portugezen zeg.’ Dat was het eerste wat ik dacht toen ik vanmorgen wakker werd en ik ben er nog steeds zwaar gefrustreerd over. Ik heb de wedstrijd zondagavond in een groot, druk sportcafé gezien, terwijl ik midden tussen allemaal bloedfanatieke Portugal-supporters zat. Zelf at ik mijn sjaal bijna op van de spanning. (Ik was misschien nog wel zenuwachtiger dan voor mijn integraal herkansing Frans.) Na de wedstrijd brak er een groot feest los, terwijl ik de pijnlijke nederlaag probeerde te verwerken. Weer verloren van Portugal, wat een drama…

Vorige week heb ik mijn haar op z’n Afrikaans laten vlechten. Ik heb nu minstens tweehonderd vlechtjes in mijn haar (‘mecha’), waar ik wel minstens acht uur voor heb moeten zitten pijn lijden. Eigenlijk vind ik het niet eens mooi. Maar ja, op zich wel grappig voor een keertje. De kinderen in het weeshuis vinden het in ieder geval wel helemaal geweldig.

Ik ben met Alexis naar de centrale markt van Maputo gegaan, waar toevallig die middag de president een bezoek kwam brengen. Een heel ontvangstcomité van dansende, zingende vrouwen stond klaar. Na het korte bezoek van president Armando Emilio Guebuza, gingen alle speciaal geklede marktvrouwen compleet uit hun dak. Alexis en ik dansten met de uitgelaten, zingende marktvrouwen om dit speciale moment te vieren.

Zaterdagochtend heel vroeg ging ik met Alexis naar Inhaca, een eiland vlak bij Maputo. Na een twee-uur-durende boottocht kwamen we aan bij dit tropische eilandje. Ik was ’s ochtends al met een misselijk gevoel opgestaan, waar ik op de boot niet echt beter van werd. Toen we er bijna waren hield ik het niet meer en voerde ik de visjes in de zee met mijn ontbijt. Voordat we eindelijk voet aan wal konden zetten, moesten we nog een stuk door het water waden, omdat het laag tij was. Het was allemaal de moeite waard, want het is daar werkelijk schitterend. Met een aantal kinderen hebben we een hele tijd heel leuk op het strand gespeeld.

Ik mis Arthur wel heel erg en natuurlijk al helemaal op zulke mooie tropische plekjes. Dan wil je gewoon het allerliefst met je vriendje zijn. Gelukkig bellen we veel en steunt en stimuleert hij me in alles. Het zijn hoge telefoonrekeningen, maar over zes weken hoeven we elkaar niet meer te missen en kunnen we gewoon samen zijn.

Aan het eind van de middag gingen Alexis en ik weer met de boot terug naar Maputo. Terwijl ik bezig was mijn misselijkheid te onderdrukken en probeerde wat te slapen, hoorde ik ineens een hard gekreun en gesteun vlak achter ons. Toen ik me omdraaide, zag ik een Mozambicaanse vrouw al met gespreide benen op de grond zitten met een hoofdje en twee kleine, bungelende armpjes ertussen. Bloed stroomde over de vloer en een enorme stank verspreide zich door de boot. Allemaal mannen vluchtten naar het voordek om over de reling te kotsen. Gelukkig was er een verpleegster op de boot aanwezig die snel wat handelingen verrichtte. Maar niemand wist of zij ervaren was of niet en omdat het op een gegeven moment zo stil was, vreesden we allemaal voor het leven van het baby’tje en ook zelfs voor het leven van die vrouw. Hier in Mozambique weet je het maar nooit. Godzijdank ging alles goed en beviel de vrouw op de boot van een dochter in onze aanwezigheid. Het was echt heel erg bijzonder. Ik was heel erg verbaasd over de snelheid, de stilte en de stank waarin alles gebeurde. En ik heb me doodgeërgerd aan een aantal Zuid-Afrikanen die weigerden hun hotelhanddoeken te geven, terwijl ze stapels bij zich hadden. Wat een verschrikkelijke arrogante mensen.

In het weeshuis spreken ze onderling geen Portugees, maar Changana. Dat is een dialect wat in de verste verte nog niet op Portugees lijkt. De meesten spreken ook wel Portugees, maar het is toch jammer en lastig dat ik zoveel niet kan verstaan en begrijpen.
Met Santinho gaat het goed. Hij heeft ook nog een longontsteking overleefd. De medicijnen voor aids en malaria slaan gelukkig aan en hij sterkt weer wat aan. Binnenkort ga ik hem opzoeken in het aidshuis war hij nu verblijft en een geweldige verzorging krijgt.

Ik ga nu weer voetbal kijken. Hup Ghana!