Mijn kindje leeft nog

Ik ging eigenlijk al van het ergste uit, maar mijn kindje leeft wonder boven wonder nog en hij sterkt zelfs weer wat aan. Hij ligt nog wel in het ziekenhuis, maar niet meer op de intensive care (voor zover je van een IC kunt spreken hier). Hij verkeert niet meer in levensgevaar en hoewel hij nog erg zwak is, zien zijn vooruitzichten er nu wel goed uit. De malariabehandeling en medicijnen slaan gelukkig aan. Gisteren heb ik hem samen met Alexis opgezocht in het ziekenhuis. Terwijl we door de gangen liepen, op zoek naar zijn kamer, viel de electriciteit weer eens uit. Dit gebeurd hier heel vaak, maar in een pikdonker ziekenhuis met allemaal huilende kinderen geeft dat toch wel een hele nare sfeer. Gelukkig duurde het maar een paar minuten, zodat we snel het bed vonden waar dat lieve schatje in lag. Hij is zwak, maar krijgt goede verzorging. Waarschijnlijk wordt hij morgen zelfs al ontslagen.

Ik had luizen, maar gelukkig had Henny nog spul waarmee ik die beestjes op mijn hoofd met stinkend gif snel kon vermoorden. In het weeshuis is er ook al eens over me heen geplast, gepoept, gespuugd en gekotst, maar daar kunnen al die schatjes natuurlijk ook niets aan doen. Het hoort erbij. Douchen is altijd het eerste wat ik altijd doe als ik thuiskom. Het weeshuis is vies en het zit er vol van bacterien en infecties. Ik heb een goede weerstand omdat ik gezond ben, goed eet, goed slaap, vaak mijn handen was, geen open wondjes heb en goed op let. Ik zelf loop dus niet zoveel gevaar.

Ook voor ons in Maputo is het WK begonnen. In een sportcafe heb ik vanmiddag met wonderbaarlijk veel Oranjefans de slechte wedstrijd van Nederland gezien. Maar we hebben gewonnen, dus we mogen niet klagen. Het voetbal leeft hier heel enorm, dus dat is erg leuk. Het is een gezellig sportcafe met grote schermen en omdat er veel verschillende nationaliteiten zijn, verhoogt dat de sfeer. Helaas doet Mozambique zelf niet mee.

Ik merk dat veel mensen mijn website bekijken. Ik krijg veel leuke, steunende reacties en lieve mailtjes wat ik heel erg leuk vind en waar ik heel blij mee ben. Het is zeker niet makkelijk wat ik allemaal zie en meemaak, maar het gaat op zich hartstikke goed met mij. Af en toe neem ik bewust wat afstand van dingen en zoek ik wat afleiding. Soms ga ik gewoon ook een dagje niet naar het weeshuis, omdat het daar toch ook wel vaak deprimerend is. Maar meestal stap ik ’s ochtends met enthousiasme in de chapa’s en heb ik zin om alle leuke kindjes weer te zien.