Safaritochten

Samen met Jorrit en twee Amsterdamse vrienden van Jolke en Henny, een pasgetrouwd homostel met veel humor, ging ik woensdag naar het Kruggerpark in Zuid-Afrika.
Vanaf Maputo is het slechts een uurtje rijden naar de grens, maar de grens over steken gaat hier niet zo gemakkelijk als in Europa.
Aan de kant van Mozambique stond een hele rij voor het grenskantoortje. Daar moesten we briefjes invullen en werd ons paspoort gevuld met stempels en stickers. Daarna reden we een stukje door Niemandsland om vervolgens aan de kant van Zuid-Afrika weer hetzelfde te doen: in de rij staan, briefjes invullen en stempelen. Ook de auto moet speciaal uitgevoerd en ingevoerd worden. Gelukkig rijden wij in een auto met een diplomatiek nummerbord, want met alle corruptie hier kunnen ze soms best lastig gaan doen. Tot slot moesten we allemaal nog een keer uitstappen om in een bak water te gaan staan tegen de besmetting van Mond en Klauwzeer. In totaal heeft het ons een uur gekost om alle grensposten voorbij te kunnen. Meteen al is er een enorm verschil te merken met Mozambique. Zuid-Afrika is veel minder chaotisch en veel en veel welvarender. Er staan stenen huisjes in plaats van vervallen rieten hutjes en overal wordt verbouwd. Het lijkt eigenlijk op Frankrijk, maar in plaats van zonnebloem- en maïsvelden staat het land vol met suikerriet en bananenbomen.

Het Krugerpark heeft een oppervlakte van wel 20.000 vierkante kilometer (ongeveer de helft
van Ned.) Er leven veel verschillende wilde dieren, waarvan ik er met wat mazzel heel veel gezien heb. Van de Big Five heb ik maar liefst vier beesten kunnen bewonderen: de olifant, neushoorns, buffels en leeuwen. De koning van het dierenrijk stak ineens voor de auto de weg over en liep vlak langs de auto, waardoor we hem een groot stuk goed konden volgen. Als ik mijn armen uit het raam stak, had ik zo zijn manen kunnen aanraken. Ik was trouwens stomverbaasd dat al die beesten zich werkelijk helemaal niets van auto’s aantrekken. Behalve van het prachtige landschap genieten, heb ik ook nog nijlpaarden, krokodillen, zwijntjes, veel rendieren, apen, zebra’s, giraffen, schildpadden, gieren, ooievaars en schitterende tropisch gekleurde vogels gezien. En als we bijvoorbeeld twee mannetjes giraffen zagen, riepen de mannen onmiddellijk: ‘Kijk, dat is een homostel, speciaal voor ons, net als wij’. Ik heb erg gelachen en veel lol gehad met het gezelschap waarin ik mij bevond.

Mijn kindje is overgeplaatst naar een huis wat speciaal gericht is op aidskinderen. Het is bij een Nederlandse vrouw die een stuk of tien seropositieve kinderen bij haar in huis heeft genomen en ze met verpleegkundigen de best mogelijke behandeling geeft. In het weeshuis vond ik hem wel eens huilend op een matje helemaal alleen in een donkere kamer met natte kleertjes. Maar bij deze Evangelische vrouw krijgt hij veel aandacht, liefde en wordt er voor hem gebeden. Met de juiste medicijnen en een goede verzorging zou Santhinho nog wel kansen hebben op een lang leventje.
Ik ben hartstikke blij dat hij daar terecht kan, want iets beters dan dit kan hij eigenlijk niet krijgen. Ook voor mezelf is het goed, omdat ik me eigenlijk te veel aan hem begon te hechten. De vooruitzichten leken zo fantastisch, maar helaas werd ik net door deze vrouw gebeld en blijkt dat hij een vergevorderde vorm van malaria heeft en met spoed in het ziekenhuis is opgenomen. Malaria is op zich goed te behandelen, als je er maar op tijd bij bent. Maar hier letten de mensen er niet goed genoeg op, waardoor malaria doodsoorzaak nummer één is in Afrika. De combinatie met aids is voor zo een klein kindje al helemaal rampzalig. De hoop is nog niet op gegeven, maar het ziet er niet al te best uit voor Santinho. Er kan hier ook nooit iets gewoon goed gaan.