mama Kyra

Mijn tweedaagse tochtje naar buurland Swaziland was hartstikke leuk. Het is een gek landje, is nog iets kleiner dan ons kleine Nederland, heeft slechts één miljoen inwoners en is daarmee een van de meest dichtbevolkte landen van Afrika. Er wordt Engels en Swazi gesproken. Swaziland is nog het enige land ter wereld met een absolute monarchie. Ieder jaar laat de stinkend rijke dictator een groep maagdelijke tienermeisjes voor hem dansen waar hij een nieuwe vrouw uitkiest. Het land is redelijk ontwikkeld, maar ook hier lijdt de ene helft van de bevolking aan honger en heeft de andere helft aids.
Ik dacht, zoals de meeste mensen in het westen denken, dat Afrika alleen maar heet en droog is. Die gedachte kan ik bijstellen, want Swaziland heeft bergen, is koud en heel groen.

Jolke en Henny hebben twee vrienden uit Amsterdam op bezoek, met wie we een weekend in een paradijs op aarde doorbrachten, drie uur ten noorden van Maputo; schitterend wit strand, palmbomen, rieten huisjes, blauwe (warme) Indische oceaan en een lekker zonnetje. Wij lieten ons met een bootje naar de andere kant van de baai brengen en hebben een geweldige wandeling langs het strand terug gemaakt.

In het weeshuis word ik inmiddels de moeder van Santinho genoemd. Een groot deel van de dag loop ik met mijn schatje te knuffelen, ik verschoon en was hem, geef zijn flesje en laat hem lekker tegen me aan slapen. Hij is zwak, haalt moeilijk adem en heeft enorme diaree. Al verschillende keren vroeg ik of iemand wist of hij ziek was. Ik kreeg vage antwoorden als: ‘hij is verkouden’ of ‘krijgt wel medicijnen voor iets.’ Gisteren kwam de pater van het weeshuis ineens naar me toe, terwijl ik Santinho in mijn armen had,met de volgende mededeling: ‘Oja, Kyra, ik vond nog ergens een dossier van Santinho en hij blijkt toch seropositief te zijn.’ Mijn lieve, mooie kindje zal dus niet lang meer leven… Hij is nog maar zeven maandjes oud en wordt met de week al zwakker. Ik ben nu aan het proberen hem te laten overplaatsen naar een ander centrum, wat speciaal voor aidskinderen is en waar hij misschien nog behandeld kan worden.

Met de wat oudere kinderen ben ik gaan knutselen en dat was echt iets om heel erg vrolijk van te worden. Samen met Ingrid, een hele leuke Nederlandse vrouw, die één keer peer week in het schooltje mee helpt, zijn we gaan knippen en plakken. Het was een heel eenvoudig opdrachtje, maar de kinderen waren dol enthousiast en apentrots. En natuurlijk wordt er aan het eind weer flink gedanst, geklapt en gezongen, waar ook Ingrid en ik aan mee deden. Wij willen minstens een keer per week zoiets met ze gaan doen, want het was een enorm succes.

Alexis, een jongen met wie ik in Coimbra veel omging, is nu ook in Maputo en blijft tot en met juni. Vrijdag zijn we heel leuk uit geweest. Het is heel gek om met iemand van het leventje in Portugal nu in Mozambique te zijn, maar wel hartstikke gezellig.

Morgenmiddag ga ik voor een paar dagen naar het Kruggerpark in Zuid-Afrika en safaritochten maken. Op zoek naar olifanten, leeuwen, luipaarden, neushoorns, giraffen, zebra’s etc… Hoe geweldig klinkt dat! Ik ben heel erg benieuwd wat ik allemaal ga spotten. Maar morgenochtend eerst nog even naar het weeshuis om mijn lieve kindje en de andere schatjes te knuffelen.