Leven en dood

Afgelopen weekend is Jinda, een meisje van 15 maanden oud, overleden. Donderdagochtend werd ze naar het ziekenhuis gebracht, omdat ze zo ontzettend zwak was. Vrijdag leek het beter te gaan en was er zelfs sprake van dat ze weer naar huis zou mogen. Maar de verzorging in het ziekenhuis is ook niet al te best. Zaterdag is ze uiteindelijk gestikt in haar eigen kots. Morgenochtend is de begrafenis. Ik weet nog niet of ik daar heen ga, want het zal waarschijnlijk een nare bedoeling zijn. Ze wordt vermoedelijk ergens in het deel voor de armste der armsten in de grond gestopt, zonder aanwezigheid van familie. Ik vraag me zelfs af of ze wel een kistje heeft of dat ze d’r gewoon in een zak of deken stoppen.

Ik was tot nu toe geconfronteerd met rijkdom en armoede, gezondheid en ziekte, een goed leven en een minder goed leven. Maar dit gaat letterlijk over leven en dood. Dat is niet makkelijk. Een klein kindje dat ik woensdag nog eten gaf, de vliegen bij haar weghaalde en in mijn armen had, is er nu gewoon niet meer. Het is de realiteit. Eigenlijk is dit ook beter voor haar. Ze was al seropositief en moest anders een langere lijdensweg ondergaan. Ze had toch geen toekomst en was nooit ouder dan vijf jaar geworden. Je moet proberen te blijven relativeren. Het wrange is wel dat ze bijvoorbeeld in Nederland met de juiste medicijnen en behandelingen wel oud was geworden.

Verder heb ik het wel heel erg naar mijn zin hier in Mozambique. De mensen bij wie ik verblijf zijn heel leuk. Ik ben echt een beetje hun dochter voor drie maanden. Bovendien hebben zij een goed relativeringsvermogen en bekijken dingen heel nuchter, waar ik ook veel aan heb.
Vrijdag ben ik mee geweest naar een feestje van vrienden van hun. Er was heerlijk eten en een hele goede dj. Ik heb de hele avond met allemaal Afrikanen gedanst en me verbaasd over hoe goed die dikke Afrikaanse vrouwen kunnen swingen. Ik begrijp niet hoe ze het doen, maar alles aan hun lichaam shaked en ziet er geweldig uit.
Gistermiddag zijn we met een klein, oud pontje naar ‘het Amsterdam-Noord’ van Maputo geweest. Lekker langs het strand gelopen en heerlijke garnalen gegeten.

Ik heb inmiddels ook alweer een oppasadresje bij een Nederlandse vrouw die hier in de buurt woont met haar zoontje, Mura, van negen jaar. Ze wonen in een fantastisch groot huis met een enorme tuin. Ik ben denk ik nog nooit in zo’n groot huis geweest. Het contrast is wel heel erg groot. Nadat ik donderdag eerst de hele dag op het weeshuis was en mijn aandacht moest verdelen aan zoveel kindjes, ging ik daarna Mura helpen met zijn huiswerk ik dat enorme huis. Maar ja, dat is wel weer de realiteit. Ik zit nu zelf ook in een groot huis, wat toch ook wel heel fijn is.

Het is wel zwaar, maar ik vind het wel heel leuk om bij het weeshuis met de kinderen te zijn. Er is ook een klein schoolgebouwtje bij het weeshuis, waar twee vrijwillige leraressen aan aantal kinderen die niet naar school gaan, les willen geven. Ze zijn er vandaag mee begonnen en ik ga ze daar wat bij helpen. Dat is echt hartstikke leuk, want die kinderen valt een hoop te leren en zijn heel enthousiast. Bovendien zijn het twee hele leuke leraressen, waar ik het wel gezellig mee heb.