Ben beetje gewend, maar zal wel nooit wennen

Ik ben inmiddels wat meer hier gewend, maar aan een hoop dingen zal ik wel nooit gaan wennen.

’s Ochtends ga ik met de chapa naar het weeshuis. Dat is een klein busje waarin iedereen tegen en op elkaar zit/hangt of staat. Het hobbelt, gaat met horten en stoten, iedereen stinkt en zweet, maar het is wel gezellig. Er is altijd muziek en de mensen zijn vrolijk. Ik zit/sta/hang ongeveer vijftig minuten in de chapa om bij het weeshuis te komen, dat aan de rand van de stad is. Onderweg kijk ik voortdurend mijn ogen uit; heel veel mensen, kinderen, huisjes, krotten, vuilnis, straatjes, stof, kraampjes en nog veel meer. Ik kan het eigenlijk niet beschrijven.

Zodra ik bij het weeshuis kom rennen er meteen kindjes op me af: ‘Kyra, Kyra, ola, Bom dia.’ De meesten kennen mij nu wel. Ik probeer nu zoveel mogelijk iedereen te leren kennen en mijn aandacht te verdelen. Dus niet alleen de schattige kleintjes op schoot nemen, maar ook met de oudere kinderen, de gehandicapten, de oudere vrouwen en het personeel praten. Dat is lastig, omdat een aantal een vijandige houding hebben: ‘Heb je weer zo’n jong, wit, rijk, naïf, westers meisje die alles hier maar niks vindt en de boel wil komen veranderen.’ (Ze hebben een aantal slechte ervaringen met mijn voorgangers.) Ik moet daar dus heel voorzichtig mee zijn en vertrouwen proberen te winnen.

De kleinsten, tussen nul en twee jaar, worden eigenlijk best wel verwaarloosd. Ze zitten en liggen letterlijk de hele dag bij mekaar op matjes, terwijl er nauwelijks iemand naar ze omkijkt.
Er is bijvoorbeeld een jongetje van nog geen jaar oud, wat hartstikke dun is. Als je hem op tilt ben je bang dat hij uit elkaar valt. Het ligt daar maar op de grond, terwijl er vliegen het snot uit zijn neus eten, vocht uit zijn mond en ogen en de diarree uit zijn luier.
Het zijn vaak de negen- en tienjarige kinderen die de kleintjes eten geven en wassen.

Ik ben afgelopen zaterdag uit geweest in de vetste discotheek die ik ooit gezien heb; heel groot, een zwembad, overal palmbomen, riet en bamboe, swingende muziek en allemaal mensen die geweldig goed kunnen dansen. De meisjes lopen erbij zoals in Brazilië: super korte minirokjes, hoge hakken en korte topjes. Ik viel dus echt zwaar uit de maat met mijn lange slobberbroek, gympen en t-shirtje. Helaas waren er ook wel veel oude, blanke mannetjes, die met jonge Mozambicaanse meisjes stonden te dansen… Die moeten ze echt de toegang weigeren.
Ik ging met Niki mee. Zij is de dochter van vrienden van Jolke en Henny, de mensen waarbij ik verblijf. Zij is een leuk Nederlands meisje die hier al acht jaar woont en alles goed kent. Maandag ging zij ook voor een dagje mee naar het weeshuis. Dus dat was wel gezellig.