De tijd gaat snel

Janne was weg en Mathilde was er nog niet. Ik had even de tijd om alles wat meer tot me door te laten dringen; ik had zoveel gedaan en er waren zoveel mensen langs gekomen. Ook kwam het besef dat ik wel heel erg veel geld had uitgegeven en nu dus wel heel zuinig moet zijn. Op school begonnen ze al over de examens van begin februari. Na de vakantie hebben we nog maar vier weken les, dus ineens gaat de tijd heel snel. Bijna iedereen blijft hier het hele jaar in Portugal, maar voor mij zijn de examens van het eerste semester afsluitend. Ik krijg een tekstverklaring, moet een compositie schrijven en heb een mondeling. Als ik daar positief voor slaag, krijg ik een speciaal certificaat. Ben benieuwd hoe dat eruit ziet.

Dinsdag was de 21e verjaardag van Junnichi. Er zijn tien Japanners die aan de cursus Portugees meedoen en samen met hen gingen we uit eten. Voor andere mensen moet dat ook een heel grappig gezicht zijn geweest; tien Japanners en een Nederlands meisje. Na het eten gingen we naar het huis van Shu, die bij een Japanse vrouw woont. Serieus dat hele huis was van binnen typisch Japans. Bij binnenkomst moesten we dus ook meteen onze schoenen uitdoen en kregen we speciale slofjes aan. Er waren veel Japanse hapjes en natuurlijk moest ik ook even een echte kimono aan doen.

Donderdag kwam Tillie aan. Ik had belangrijke lessen die ik niet kon missen en kon Mathilde helaas niet ophalen. Ik had dus gezegd dat ze maar gewoon naar mn school moest komen en daar me moest opwachten. Heel gek eigenlijk, want terwijl ik in de klas zat, wist ik dat mn vriendinnetje Til, die ik al heel lang niet gezien had, buiten zat. Toen ik dus na mn les de universiteit uit liep, zat ze daar op een stoepje op me te wachten en een beetje om zich heen te kijken. Heel apart, maar natuurlijk heeeel erg leuk om elkaar weer te zien.

Ook mathilde kan het, net als de anderen, heel goed met m’n huisgenootje Mai vinden. Ik heb echt mazzel dat ik met haar samen woon, want het is serieus zo’n leuk meisje. Hoe erg ga ik haar ook missen als ik weer terug ben. Zelfs Renée mistte Mai ineens, toen ze weer terug in Amsterdam was.

Donderdag en vrijdag uit in Coimbra. Ik heb een nieuwe leuke discotheek ontdekt en ander gezellig café gevonden.
Ines, een Portugees meisje dat boven mij woont, had ons uitgenodigd om haar verjaardag in Figeira de Foz te vieren. Dat is een heel leuk plaatsje aan de kust, een uurtje van Coimbra vandaan. Samen met de mensen van mn huis (Mai, Paulo, Claudia, Chifumi en Yamato) namen we de trein naar Figeira om daar uit eten te gaan.

Mathilde schrijft:
‘We liepen rustig en zingend naar de trein en bij het station aangekomen zagen we de trein staan. Kyra rennen, ik erachter aan, maar niemand anders. Trein gemist, Kyra balen, Wij allemaal ‘ach ja, zo gaat dat; de volgende trein gaat al over anderhalf uur.’
Kyra liet mij dus maar even het uitzicht zien totdat we de volgende trein konden pakken. Opgehaald door Ines. Die bracht ons naar een soort van cafeetje, waar we werden neergezet. Ines ging weg. Wij begrepen totaal niet wat we gingen doen, maar wisten wel dat we pas de trein van 8 uur s’ochtends zouden nemen. We dachten dat we ’s nachts zouden moeten wachten en koukleumen op het strand, maar keken met spanning uit naar wat de nacht ons zou brengen.
Wachten, warme chocolademelk drinken. Wachten, de anderen kwamen, nog meer chocolademelk, wachten. Ik, Chifumi en Kyra zaten de hele tijd ‘Wuuuh we hebben honger’. Maar in Portugal is half acht toch blijkbaar veel te vroeg om te eten. Maar eindelijk gingen we ineens naar buiten en lopen. Ines was verdwenen met de auto (geen idee waar naartoe) en Luis ging ineeeens naar Lissabon.
Wij lopen, casino in om te bekijken, Terug, op bankje gewacht, nog even tikkertje gespeeld en de kabouterdans gedaan (maar alleen Kyra en ik jammergenoeg). Om kwart voor 9 kwam Ines ons ophalen met de auto. Met zn zevenen helemaal opgekropt in de auto, heel grappig. Het restaurant bleek ongeveer 1 minuut verderop te zijn, haha. Restaurant, heel veel andere vrienden van Ines. We zaten om 9 uur aan tafel en om kwart over 10 (!!!) kwam ons eten, EINDELIJK! Heerlijk gegeten, om twaalf uur gezongen en taart gegeten.
Op naar het Casino. Kyr en ik laten ons alles uitleggen door een paar Portugese jongens, die daar zelf ooit met een legale truc 3000 euro hebben gewonnen.
Vervolgens in een café voor vijftig cent per biertje gedronken. Yamato en Paulo begonnen behoorlijk dronken te worden. Daarna de discotheek in. Hoe gek om pas om half 5 een discotheek in te gaan! Ik was de enige die het vreemd vond, maar voor Portugal dus blijkbaar normaal.
Yamato en Paulo heeel dronken. Was leuk en grappig. Iedereen dansen en uit zn dak.
Om half 7 konden we gaan lopen naar de trein, Mai ging met Yamato, Claudia en Paulo in het appartement van Luis slapen aangezien de jongens te dronken waren om naar huis te gaan. Chifumi, Kyra en ik lopen om kwart voor zeven naar het station. Ineens zagen we de auto met een vriend van Ines erin. Wij waren veel te vroeg bij het station en zouden nog een uur moeten wachten. Bij Miguel mochten we in de warme auto wachten. Kyra en Chifumi vielen meteen heerlijk in slaap op de achterbank, maar ik zat voorin en ‘moest’ dus de hele tijd met hem praten, haha.
Eindelijk in de trein waar ik meteen in slaap viel. In Coimbra aangekomen liepen we half slapend en koukleumend naar de taxi’s. Eindelijk thuis, in bed en slapen (09.15u).

Ik werd om half zeven ’s avonds wakker.lekker ontbeten:P Wij keken Requiem for a Dream. Toen die bijna was afgelopen kwamen Yamato en Mai thuis (ongeveer kwart over tien) Yamato kon zich niet alles herinneren, maar gelukkig had ik een paar foto’s gemaakt hahaha.
Zij gingen slapen, en wij gingen om het allemaal heel logisch te maken eerst nog om half 1 chocolade mousse maken (die niet helemaal gelukt is, maar we hebben nu wel lekkere chocolade pasta) en daarna gingen we the Butterfly Effect kijken.

Vandaag is het al weer een beetje laat geworden, maar zometeen gaan we door Coimbra lopen en gaat Kyra me rondleiden. Vanavond gaan we koffie drinken met een Portugees waarvan we dachten dat hij een van de weinige normale Portugese jongens was (klopt die zin?). Maar we weten het nog niet zeker. Woensdag waarschijnlijk naar Lissabon en daar heb ik ook heel erg zin in. Zaterdag ga ik alweer weg. Doei!’