commoties in huis

Ik heb het hartstikke gezellig in huis, maar af en toe zijn er wel wat probleempjes onderling en met de huisbazin.
Ik zal even proberen uit te leggen hoe wij hier nou precies wonen. Het zijn eigenlijk drie appartementen; beneden woon ik met Mai. Onze bovenburen zijn Natalia, Paulo en Claudia. In het huis naast ons wonen drie Japanners, waaronder Chifumi en Yamato. Hun keuken is heel slecht en klein, waardoor ze bijna altijd bij ons eten en zijn. Claudia is gisteren van beneden naar boven verhuisd. Zij vond haar kamertje toch wel heel klein, koud, gehorig en deprimerend, wat ik me helemaal voor kan stellen.
Het is heel gezellig om met zoveel studenten te wonen, want er zijn altijd wel mensen aanwezig. Soms zitten we beneden, soms boven. Vaak komen er mensen langs of eten we met z’n allen. We kunnen elkaar helpen met huiswerk, en maken gebruik van elkaar spullen. Iedere dag is weer anders en onvoorspelbaar. Zo kwam ik bijvoorbeeld een keer ’s nachts thuis na het uitgaan, bleek Paulo in mijn kamer te liggen snurken. Hij was z’n sleutel vergeten en er was boven niemand om de deur voor hem open te doen. Aangezien ik de enige ben met twee bedden in m’n kamer was hij daar maar gaan slapen. Haha, dat is best schrikken als je ‘s ochtends om zes uur stilletjes thuis komt, alles donker is en een slapende jongen in je kamer vindt.
Paulo is best aardig, maar af en toe ook wel irritant. Hij nodigt zichzelf altijd uit om mee te eten, doet geen boodschappen, kookt zelf nooit, wast zelden af en is niet eens dankbaar. Sinds ik er wat van gezegd heb, is het gelukkig wel verbeterd.
Onze huisbazin is maar een rare, door geld geobsedeerde vrouw. Zo heeft ze bijvoorbeeld onze buitenlamp eruit gedraaid, omdat wij die één nacht vergeten waren uit te doen. Als ik een logé heb, moet diegene zeven euro per nacht betalen, ‘want het gebruik van heet water is zo duur’. Omdat het hier ’s nachts hartstikke koud is, vroeg ik haar laatst om uit te leggen hoe de kachel werkt. Toen kwam ze ons vertellen dat we daar pas vanaf december gebruik van mogen maken, natuurlijk niet ’s nachts aan kunnen laten staan en extra bij moeten betalen. Verder heeft ze de neiging om ons voortdurend te controleren. Laatst zei ze tegen Paulo dat hij te weinig kleren in de wasmachine had gestopt; hij moest wachten totdat hij genoeg vuile was had om de machine helemaal mee te vullen, ‘want anders was het waterverspilling’.
Paulo en Claudia zijn bezig met het zoeken naar en nieuwe kamer. Zij stelden voor om met z’n allen op zoek te gaan naar een beter en goedkoper huis, die hier in Coimbra makkelijk te vinden zijn. Maar mijn kamer is prima, ik heb het hartstikke gezellig met Mai en vind ons tuintje heerlijk. Omdat ik hier ook maar een paar maanden ben, hoef ik niet zo nodig te verhuizen. Als ze echt een geweldig alternatief vinden, wil ik er wel over denken om ook te verhuizen. Mai en ik hebben in ieder geval besloten om bij elkaar te blijven.
Woensdag kwam Yamato terug van Judo met een enorm dik oog. Hij had een trap gekregen (ik dacht dat judo een verdedigingssport was) en had vreselijke hoofdpijn. Na een hap rijst te hebben gegeten, moest hij kotsen, begon z’n neus onophoudelijk te bloeden en had hij last van duizeligheid. Dit was dus ongetwijfeld een hersenschudding. Wij hebben lang gediscussieerd om naar het ziekenhuis te gaan of niet, omdat hij zich zo ontzettend beroerd voelde. Aangezien onze vocabulair nog niet zo heel groot is, stonden we met woordenboeken in de hand elkaar uit te leggen wat onze mening over yamato’s situatie was. Uiteindelijk is hij toch gewoon maar gaan slapen. Om de twee uur maakten we hem even wakker, gaven hem drinken en wisselden wij elkaar daarbij af. Gelukkig gaat het nu weer heel goed, maar dat was wel even schrikken.
Gisteren kwamen er enorme postpakketten uit Japan aan met kleren, foto’s, jassen, schoenen en eten. Ze waren zo gelukkig met de geur van Japanse thee, de echte sojasaus, speciale snoepjes, de goede kerrie, noodles en andere dingen waar ik nog nooit van gehoord had. Meteen werd er van alles klaar gemaakt waar zij echt van genoten.
Afgelopen week was Frankie, uit Brazilie, jarig en gaf hij een feestje bij hem thuis. De koelkast was van beneden tot boven helemaal gevuld met bier en er stonden emmers met sangria klaar. Hij speelde Braziliaanse en Portugese liedjes op de gitaar en we dansten de Forro en andere Braziliaanse dansen. Dit was echt heel erg leuk, maar helaas hadden we de dag erna les, dus dat was minder.
Vandaag schoonmaak- en opruimdag. Het is vrij lastig om de vloer te boenen, met een mop die zelf al zo vies is als maar kan, maar alles is nu wel ongeveer schoon. Ik ga zo dit verhaaltje op internet zetten en met Mai en Yamato boodschappen doen voor de rest van de week. Vanavond ga ik waarschijnlijk naar de voetbalwedstrijd Portugal - Kroatië kijken in het stadion van Coimbra. Ik hoop dat het nog lukt om kaartjes te kopen voor ons allemaal, want het lijkt me wel echt geweldig om dat te zien. Voor school moet ik twee composities schrijven, dus daar ga ik me morgen maar mee bezig houden.