party people

Arthur, nogmaals gefeliciteerd met je verjaardag. Helaas helaas kon ik niet bij de feestjes aanwezig zijn, maar ik vond het heel erg leuk om gister zoveel mensen even aan de telefoon te hebben. Het klonk heel erg gezellig daar en ik mistte jullie ineens vreselijk. Ik zat vervolgens een beetje stil aan tafel en die Japanners vroegen wel tien keer of alles wel goed met me ging. Maar gelukkig komen heel veel van jullie me opzoeken, dus dat is echt geweldig.
Ik heb het hier ook heel leuk hoor. In Coimbra is nu een feestweek speciaal voor studenten, genaamd Festa das Latas. Deze periode van het jaar staat in het teken van de nieuwe studenten en het dragen van de Batinas (‘Harry Potterkleding’). Alleen de oudere studenten hebben de eer om in deze traditionele gewaden te lopen. In verschillende winkels zijn deze pakken voor vijfenzeventig euro te koop. De feesten zijn in een gigantisch stadion (‘estádia universitário’) aan de overkant van de rivier.
Ik heb inmiddels een aantal hele, leuke andere mensen ontmoet die ook dezelfde cursus doen als ik; Emy (een Canadees meisje), Alexis (een jongen uit Engeland), Yuko (een Japanse), Frankie (uit Brazilië ) en Birgit (uit Zuid-Amerika), die allemaal in hetzelfde huis wonen. Samen met de mensen uit mijn huis en een aantal anderen vormen we een groep van estrangeiros (buitenlanders) die alle feesten afgaan.
Donderdag, de eerste avond, waren wij allemaal uitgenodigd bij een paar Brazilianen thuis, waar een aantal mensen behoorlijk dronken begonnen te worden. Vervolgens gingen wij in een zingende stoet op weg naar het stadion. Op straat was het een drukte vanjewelste. Overal liepen groepen studenten en ‘Harry Potters’ te lallen.
Het feest was echt geweldig. Ik was zwaar gefascineerd door alle die gekke studenten in hun maffe pakjes. Ze zijn enorm trots op hun kleding en gaan er zelfs in uit, wat bloedheet moet zijn. Emy, Yuko, Mai en ik zijn helemaal uit ons dak gegaan. (Marie, jij blijft mijn echte dansmaatje hoor). Yamato zat inmiddels al een tijdje in een hoekje op de grond te slapen onder de invloed van alcohol. Samen met Mai hebben we hem naar huis gebracht. Ik moest zo hard om mezelf lachen; Liep ik daar om vier uur ’s nachts door Coimbra, een dronken Japanner ondersteunend. We deden er wel een uur over om alle stijle straatjes en trappetjes te beklimmem voordat we eindelijk thuis waren.
Vrijdag weer uma festa. Dit keer stond er echter een geweldige menigte bij de kaartverkoop te dringen. Het stadion is wel twintig keer zo groot als Paradiso, maar de rij is ook twintig keer zolang. Je het kan het eigenlijk beter een dringende menigte noemen dan een rij. Er zat totaal geen logica in de plettende massa mensen, maar gelukkig heb ik een kaartje kunnen bemachtigen en het er levend vanaf gebracht. Er trad een bekende Cubaanse band op, waar alle Portugese studenten laaiend enthousiast over waren. Ik heb met een aantal van die mensen gesproken en ze ondervraagd over hun kleding, maar ik blijf het raar vinden.
Mai, het meisje waar ik mee samen woon, en ik zijn nu echte vriendinnetjes geworden. We doen heel veel samen en hebben dikke lol. Zometeen gaan we samen tennissen en uitzoeken of we daar ook les kunnen krijgen. Behalve dat mijn Portugees is verbeterd, heb ik vooral ook geleerd om te communiceren met de beperkte kennis die we hebben. Door alles alleen al heel duidelijk en langzaam uit te spreken met gebarentaal erbij kom je al heel ver. Vanmorgen hebben we zelfs een heel gesprek over geloof gevoerd. Mai zelf is niet gelovig, maar ze heeft wel op een Boeddhistische middelbare school gezeten. Daar moesten ze iedere dag een uur verplicht mediteren. Slapen was daar niet bij, want als hun houding verslapten, kregen ze zweepslagen. Ook lazen zij iedere ochtend vijf minuten uit O Kyou (een soort bijbel) in Kannji (Japans/Chinees schrift). Ik zelf geloof nergens in, maar vind het allemaal wel reuze interessant. De volgende keer ga ik ook met Paulo en Claudia mee naar de kerk. Alle christelijke rituelen vind ik altijd maar onzin, maar ben er wel door gefascineerd. De kerkgebouwen zijn altijd zo mooi en als ik jongeren op hun knieën zie biechten zit ik met open mond toe te kijken. Ik doe hier dus nog steeds veel indrukken op.