eerste les

Na de lunch heb ik mijn foto’s opgehaald. Thuis heb ik Acda en de Munnik opgezet, de foto’s overal opgehangen, een lekker drankje ingeschonken met wat pepernoten erbij en mezelf achter de computer genesteld om een nieuw verhaaltje te schrijven. Ik heb het hier heel er naar m’n zin, maar denk iedere dag heel vaak aan jullie hoor. Wees niet bang, niemand is leuker dan jullie.
Nadat we na een hele zoektocht eindelijk het juiste lokaal hadden gevonden, begon vanmorgen de eerste les. Er zitten ongeveer twintig mensen in mijn klas en iedereen moest even kort iets over zich zelf vertellen ter introductie. Er zijn vier Nederlanders; een achttienjarig meisje uit Groningen die zichzelf heel goed voelt. Een hele grappige Nederlandse jongen van ergens eind in de twintig. (vertel ik later meer over). Naast mij zat een Nederlands meisje van ongeveer vijfentwintig jaar. Zo iemand die supergoed is geordend en alles tien keer uitgumt en opnieuw opschrijft totdat het perfect is. (een beetje zoals Nicole, maar dan nog erger) Aan de andere kant naast mij zat Michelle. Een Canadees meisje van achttien waar ik vandaag veel mee optrok. Ze is op zich heel aardig, maar ook een beetje irritant. Haar gezicht is vol geplamuurd met poeder en ze praat heel veel met een hoog stemmetje. Tijdens de koffie gingen de gesprekken voornamelijk over haar lelijke, harige puppy. Niet mijn ding dus. Verder zat er een Duitse vrouw in de klas, een Russische dame, een Franse lady en een hoop Aziatische jongeren. De lerares is een hele aardige vrouw van rond de dertig en geeft goed les. Iedereen had al eerder Portugees gestudeerd en voor mij was het niveau zeker niet te laag. Mijn spelling en grammatica lijkt nog nergens op. Ik weet nu trouwens precies hoe mensen klanken maken. De werking van de tong, het gehemelte en de neus is me precies uitgelegd. Het is trouwens heel gek om weer in d schoolbanken te zitten en aantekeningen te maken. Maar op een gegeven moment had ik het helemaal gehad. Het vergt zoveel energie en inspanning om alles te begrijpen wat er wordt gezegd. Alles is in het Portugees en ik moet me enorm focussen om alles te kunnen begrijpen. ’s Avonds ben ik ook steeds heel moe omdat ik de hele dag in andere talen moet communiceren. Natalia, het meisje dat boven mij woont, is heel aardig, maar ook vermoeiend. Ze is een beetje een opgewonden standje en praat heel veel. Op straat wil ze arm in arm met je lopen en als ze weggaat wil ze je uitgebreid omhelzen. Allemaal heel aardig bedoeld, maar ik hou niet zo van dat overdreven gedoe. Het verbaasd me ook niets dat driekwart van haar cd-map bestaat uit backstreetboys, spicegirls, Britney Spears, Christina Aguilera, five etc. Het zijn voor mij echt herinneringen (schuifelliedjes en karaoke in Lloret), dus ik vind het best grappig om af en toe te luisteren. Ik heb vandaag wel een heel erg leuk ander Canadees meisje ontmoet. Ze zat een niveau lager, maar komt morgen bij mij in de klas. Binnenkort ga ik mee naar haar huis, waar ze met allemaal andere leuke, buitenlandse studenten woont.
Martin, die Nederlandse jongen, is hier met z’n vrouw en twee kinderen en gaat met hen volgend jaar ook naar Mozambique voor vrijwilligerswerk. Hij wil in het noorden van het land een soort school oprichten en gelooft dat dat zijn roeping van god is. Zijn kerkgenootschap zal zijn gezin financieel onderhouden. Een apart verhaal, maar wel heel leuk om met hem over Mozambique te kunnen praten.
Ik heb gister en eergister allemaal rare spelletjes gespeeld met Chifumi, Natalia, Mai, Claudia, Paul en Yamato. Ik heb ze ezelen en ping pang pong geleerd en zij hadden weer allemaal gekke Japanse spelletje. Kortom, veel lol.
Nu ik niet meer thuis woon zijn er hele simpele dingen die ik mis. Paperclips, nietjes, plastic hoesjes, een oven, een lekker bad, iemand die vraagt wat je die dag gedaan hebt, water (moet ik hier kopen), eten, internet etc. Dat zijn ook dingen waar ik aan moet wennen. Ook moet ik er nog steeds aan wennen dat Coimbra op heuvels gebouwd is en ik bovenop een berg woon. Het is een stijl stukje en een gigantische trap naar de universiteit.

Ik heb vanavond voor de Japanners gekookt. (spanish omelet is nog nooit zo goed gelukt, mam). Yamato is hier onze privé-afwasser. Wij koken voor hem, omdat hij dat niet kan (koken voor één extra persoon vind ik niet erg) en hij wast altijd alles af en maakt alles schoon. Ik kan dus de hele dag alles op het aanrecht pleuren. Best handig. Yamato heeft nu trouwens ook over mijn handen ‘muito bonito’ gezegd. Dit gaat wel ver, aangezien ik verschrikkelijk afgekloven nagels heb, zoals jullie wel weten.

Renee en Milanka, geweldig!!!!! Dan kunnen we hier samen sinterklaas vieren. Hoe leuk is dat!
Janne, wat ontzettend goed dat je geboekt hebt. Natuurlijk vergeef ik je daarvoor, ik vind het veel te leuk dat je komt. Maar we moeten wel even op de data letten, aangezien Renee, Milanka, Lotte, Anne, Marie (Mathilde en Vera) ook begin december wilden komen.
Ik vind het echt geweldig dat zoveel mensen langs willen komen. Het gaat ook allemaal zo leuk worden. Er is zoveel wat we kunnen doen en wat ik wil laten zien.
Pieter, het lijkt me ook echt zo leuk als je in januari komt.
Yun Yan en Samanta, wat leuk dat jullie ook zo onverwachts langskomen. Gezellig;)
Papa en mama, die grote woordenboeken zijn echt goed. Ik heb ze al een aantal keer gebruikt en dat zal alleen maar meer worden. Alles goed met jullie? Druk?
Yoer, ook druk met proefwerkweek? Gaat het goed? Vind je het moeilijk? Is het thuis rustig zonder je irritante zus? Ik heb trouwens al m’n foto’s aan iedereen laten zien en de meisjes in huis gevraagd wie ze de knapste jongen vonden… ze kozen jou:)

(heb dit bericht gister geschreven)