Indrukken

Ik moet nog steeds bijkomen van het indrukwekkende afscheid op Schiphol. Renée, Lotte, Marie, Anne, Milanka, Janne, Bart, Maarten, papa, Yoeri, Sylvain, Pieter en Arthur, ontzettend bedankt dat jullie me allemaal kwamen wegbrengen! Ik kon het niet droog houden, zoals ik van tevoren al had voorspeld. Ik kreeg al vochtige ogen toen ik thuis m’n buurjongetje Piet gedag ging zeggen. Op zulke momenten besef ik wel weer hoeveel jullie allemaal voor me betekenen.
Lot, Marie, Anne, Milo en Vlek, heel erg bedankt voor die cd. Ik heb hem al honderd keer geluisterd. (Gelukkig maar dat jullie een reserve meegaven, want de originele deed het niet op m’n discman.) Maarten, heel erg bedankt voor die schattige foto’s van vroeger en je brief. Hoewel ik je soms irritant kan vinden, geef ik toch ook veel om je, dat weet je. Yoertje, dankjewel voor het leuke balletje. Lieve Janne, en natuurlijk ook Bart, heel erg bedankt voor het geweldige fotoalbum! Toen ik in het vliegtuig zat en een beetje bij was gekomen, ben ik meteen alles gaan lezen en bekijken. Janne, toen ik je brief las kreeg ik meteen weer tranen. Ik hoop echt dat het allemaal lukt om hier langs te komen.
De anderen die mij nog ge-smst, gemaild en gebeld hebben, ook heel erg bedankt daarvoor.

Drie uur later kwamen we aan in Lissabon, waar we werden opgehaald door de mensen die ik altijd ‘mn familie’ noem; Madrinha (m’n derde oma), tantes, ooms en nichtjes. Terwijl zij dolenthousiast waren ons weer te zien, dacht ik eigenlijk alleen maar aan alle mensen die ik thuis had achtergelaten en vijf maanden zal moeten missen. Madrinha had speciaal voor mij m’n lievelingseten gemaakt (zelfgemaakte chocolademousse). Ik was doodmoe van alle spanningen die dag en wilde gewoon alleen maar slapen (met m’n twee lieve knuffelaapjes).

Donderdagmiddag vertrokken m’n moeder en ik met een heleboel bagage naar Coimbra. Ik was zo ontzettend nieuwsgierig naar mn kamer, ik kon niet meer wachten. Maar dat was in eerste instantie een tegenvaller. Ik had me niet helemaal gerealiseerd dat ‘groot, ruim, mooi, met tuin, alles erop en eraan’ relatief gezien moet worden; het is een klein huisje met drie kamers. Het eerste dat ik zag, was een klein, donker hol van ongeveer twee bij twee. Ik schrok van dat kleine kamertje, maar gelukkig was die niet voor mij. Momenteel verblijft daar niemand. Links daarvan is een iets grotere kamer (ook zonder raam) waar Mai, een hip Japans meisje woont. Zij kwam de dag voor mij aan en gaat dezelfde cursus Portugees doen als ik. Mai spreekt nauwelijks Engels en nog weinig Portugees, dus dat wordt nog even lastig communiceren. De rechter, de grootste,kamer, was voor mij. Maar ook dat was eerst even slikken. Het was heel stoffig en stond vol met donkerbruine kasten. Even zonk de moed me in de schoenen. Hier moest ik het dus vijf maanden zien uit te houden. Gelukkig maar dat mn moeder er was, want zij begon meteen alles schoon te maken. Ik heb de grootste kast de kamer uit gegooid, de hele indeling veranderd en meteen al mijn spulletjes overal neergezet. Na anderhalf uur begon ik me zowaar een beetje thuis te voelen. Verder is de badkamer in het huisje goed en het keukentje een beetje gebrekkig, maar wel oke. Van de tuin moet je je niet zoveel voorstellen. Er is een plek waar je buiten in de zon kan zitten, maar daar ben ik wel heel blij mij.

’s Avonds hebben we natuurlijk meteen de omgeving verkend; ik woon dichtbij een druk plein en de universiteit. In de buurt zijn een aantal gezellige cafeetjes. Overal waar je kijkt zitten jongeren, want het is een echte studentenstad. Alles hier is nog best wel ouderwets, maar dat vind ik juist heel leuk. We zijn heerlijk uitgebreid uit eten geweest, voor bijna geen geld. Een pakje sigaretten kost bijvoorbeeld 2,40 euro, een halve liter heerlijke wijn 2,60, een overheerlijke soep voor 1,00 euro etc. Zo goedkoop is Portugal dus. Ik zal echter wel moeten wennen aan al het lopen. De stad bestaat voornamelijk uit kleine steile straatjes en trappetjes. Aangezien ik boven op een berg woon, is het af en toe nog best wel even klimmen.

Vrijdagochtend zijn we meteen naar de universiteit gegaan, wat ruim tien minuten lopen is vanaf mijn kamer. Op een hoog punt in de stad liggen alle faculteiten vlak bij elkaar. Het is een drukte en gezelligheid van jewelste. Ook komen regelmatig groepen met buitenlanders voorbij, aangezien de universiteit de grootste toeristische trekpleister van Coimbra is. Dat is dan ook niet voor niets, want de oudste universiteit van Europa is schitterend. Woensdag ga ik me officieel inschrijven. Vrijdag zal ik een test moeten doen om m’n niveau te bepalen. Ik ben zeer benieuwd.
Die middag heb ik meteen allemaal spulletjes gekocht voor mijn kamer, zoals een lamp, verlengsnoer, kaarsjes, posters. Mn kamer ziet er nu zelfs aantrekkelijk uit.
’s Avonds zijn we weer terug gegaan naar Lissabon. Syl, ik heb nog veel aan je gedacht. In de eerste plaats natuurlijk omdat je jarig was, maar ook omdat hier overal jouw type meisje rondloopt; donker haar, donkere ogen, fijne gezichtjes, beetje klein, mooie figuurtjes… In Portugal langskomen dus;-)

Vandaag hebben we heerlijk door de stad geslenterd en geshopped. De winkels hier zijn veel leuker en een stuk goedkoper dan in Nederland. Aan het eind van de middag bezochten we m’n moeders nicht, Odette, wat wel echt familie is. Zij is zo’n hele lieve, dikke tante die altijd een hoop lekker eten klaar heeft staan, ondanks dat ze in een vervallen flat woont en niet veel heeft.

De temperatuur is hier trouwens tussen de 25 en 30 C. Ik ga morgen en maandag lekker naar het strand
De volgende keer vertel ik meer over m’n kamer en de universiteit in Coimbra. Dan zal ik ook proberen meer foto’s te plaatsen.

Heel veel liefs,
Kyra